Nu is dan toch echt het einde, het afscheid. De kinderen kwamen op mn laatste dag aanzetten met cadeautjes zoals een bloem, een kapotte knikker of een koekje. Het maakt het voor mij alleen maar erger, het voelt zo oneerlijk dat ik alle kansen van de wereld heb om te studeren, te reizen en eigenlijk alles te doen wat ik wil en dat ik hun nu achterlaat in hun kansarme situatie. Het gezin had voor mij al hun hypermuzikale vrienden uitgenodigd om een jamsessie te houden met allemaal liedjes over afscheid en reizen enzo (ze hadden zelfs zelf liedjes geschreven). Op de laatste dag ben ik gaan paardrijden met Nilton en Andre ter ere van hun verjaardagen komende week. Dat was echt super gaaf want ze hebben een vriend die Peruaanse Paso paarden heeft (hoewel peruaans zijn ze hier ook niet alomtegenwoordig) dat is een paard dat danst in plaats van draaft. Nouja op de foto kan je wel zien hoe een gave hengst ik mocht rijden. Mijn laatste week stond in het teken van de seksuele voorlichting, heel toepasselijk omdat ook overal de tekenen van de lente tevoorschijn kwamen, bloemen, lammetjes, vogeltjes noem het maar op. De seksuele voorlichting was een succes, hoewel de vader die zn kind daarna zag spelen met een opgeblazen condoom niet erg blij was, haha. Daarnaast heb ik lessen gegeven over het milieu en de opwarming van de aarde, waarop de kinderen terecht opmerkten dat voor hun die opwarming niet zo slecht is omdat het hier de afgelopen jaren een stuk meer geregend heeft.

Ik ben inmiddels op de helft van mn reis terwijl het voelt alsof ik al een jaar weg ben. Als ik de balans opmaak slat hij hopeloos uit naar het positieve. Het enige negatieve is dat ik mijn fotokaart en usbstick bn verloren (als ze niets van me willen stelen dan kan ik het altijd nog verliezen..) Gelukkig had ik het meerendeel van mn foto´s online gezet maar het was toch even een domper. Nu weer op reis. Het voelt alsof ik een tweede keer vertrek, weer al mn kleren van de kast in mn backpack en uitgebreid afscheid nemen. De volgende keer spannende verhalen over woestijn oases, sandboarden (snowboarden in de woestijn) en natuurlijk machu pichu, de incastad. Voor de mensen die erom gevraagd hebben deze keer ook foto´s van de familie, de baby enzo.