Afgelopen weekend ben ik Dieuwertje (een vriendin uit Groningen) gaan opzoeken in Lima, het was heel leuk maar ook wel een beetje raar om hier aan de andere kant van de wereld uitvoerige gesprekken te voeren over Groningen, en er achter te komen dat hoewel we dezelfde route hebben gereisd toch een hele andere reis hebben gehad. Lima had ons niet bijster veel te bieden, een saaie grote stad zonder echte bezienswaardigheden behalve soldaten die een uur een dans opvoerden met hun geweren alsof het marionetten waren en een museum waar poppen de marteltechnieken van de spaanse inquisitie, en tegenwoordig de CIA, afbeelden. Lima was voor mij wel een beetje een cultuurshok, na drie weken hier op het platteland was ik vergeten dat er ook shoppingmalls en goed geklede mensen bestonden op deze wereld laat staan op een paar uur afstand. Ik ga binnenkort Dieuwertjes appartement een paar dagen bevolken in Cuzco (als dieuw dat nog steeds goed vind?).

Op de terugweg vanuit Lima, een route die berucht is omdat je in een paar uur van 0 meter naar 5000 meter stijgt, zat ik met hartstikke veel koorts in de bus. Door een sneeuwstorm kwamen we amper vooruit en besefte ik me met mn koortsige hoofd gelukkig niet helemaal wat drie andere bussen onderweg half in het ravijn of op hun kant langs de weg deden (de volgende dag stond het in de krant, 20 doden bij busongelukken). Overgins is het waar ik woon gewoon 25 graden hoor, weer kan hier iedere paar kilometer een ander uitrste zijn. Nouja die reis was voor mij nogal een hel, de dagen daarna ook omdat ik allemaal nachtmerries had over dat ik weer zo ziek zou worden als in Thailand, maar gelukkig bleek ik alleen een flinke keelontsteking te hebben. Na drie dagen martelbehandelingen met paardenmiddelen (drie inentingen per dag...) van de dokter die nu met me wil trouwen te hebben gehad voel ik me nu alleen nog een beetje moe. Dat met me willen trouwen is overgins geen uitzondering, van krantenverkoper tot dokter, allemaal hebben ze de droom om met een gringo uit amerika of europa te trouwen, dus ik moet het maar niet persoonlijk opvatten. Hoewel ik er nog steeds erg om moet lachen.

Ondertussen heeft de mama hier in het gezin een hele lieve baby, Josue, en kwam mijn ziek zijn dus niet zo goed uit aangezien de papa heen en weer croste tussen het ziekenhuis voor zn vrouw en zijn huis voor mij om ons allebei te verzorgen. Maarja ziek zijn kan je helaas niet uitkiezen.

Ik ben mijn verwondering met het leven hier en peru een beetje aan het verliezen, varkens in de bus, indianenvrouwtjes met gleufhoeden, ossenploegen, ik vind ze de normaalste zaak van de wereld. Ik hoop mijn verwondering weer een beetje terug te krijgen als ik weer hele andere dingen ga zien, zoals inca ruines bij Cuzco en wilde dieren in Bolivia. Want wat is een reis nog zonder verwondering.

Ondertussen is volgende week mijn laatste week hier in het project. Ik kijk er met heel veel voldoening op terug, ik heb echt super veel geleerd. Met het geld heb ik nieuwe lesboeken gekocht en fruit voor de kinderen. Voor de rest hebben we kleding, boeken, schriften en dergelijke voor de kinderen gekocht maar die gaan ze uitdelen met kerstmis zodat de ouders niet gaan verwachten dat ze dat altijd krijgen van de vrijwilligers en zichzelf niet meer verantwoordelijk gaan voelen. Helaas is het met de landbouwideeen niets geworden, grond verrijking, verbouwen onder plastic, unie oprichten om sterker te staan tegenover inkopers van het voedsel, alles stuit op mannen die eigenlijk nergens zin in hebben, niet willen samenwerken en in mijn ogen lui en koppig zijn. Ik snap nu waarom zoveel projecten zich alleen richten op vrouwen en kinderen. Ik probeer nog voor de vrouwen contact te leggen met de wereldwinkel om hun prachtige handgemaakte tassen te kunnen verkopen voor een klein beetje winst, maar dat is nog even afwachten. Verder is het de komende week afscheid nemen, mijn fietslessen voor het gezin afronden, nog een keer appelpannekoeken koken (die vallen in goede aarde) en een laatste ronde voorlichting over gezonde voeding en de relatie tussen ziekte en voeding.

Volgende keer ben ik weer ´on the road´ waar ik wel zin in heb maar ik weet dat ik ook een traantje ga wegpinken bij het afscheid hier. Daarnaast begint Amsterdam zich alweer te vertonen in mn dromen nu ik ook gehoord heb dat ik een prachtig appartement kan gaan betrekken in hartje Amsterdam (thnx sissie!). Nederland heeft toch wel een groot plekje in mn hart.