Ja Jungle met een hoofdletter. Afgelopen weekend ben ik met Nilton, de vader van het gezin warabij ik woon, naar de Jungle geweest. Hij heeft als kind in de jungle gewoond en kon me alle indianen mythes en geneeskundige planten vertellen en aanwijzen, echt heel gaaf. De trip hield een hoop rotsklimmen, speleologie (door een ondergrondse rivier waden) en meer enigzins gevaarlijke dingen in. Ik heb de vraag ´¿no es un poco peligro?´ (is dit niet een beetje gevaarlijk) dan ook vaak gesteld, met steevast het antwoord ´Si, pero es possible y no hay otre agentes´ (ja, maar het is mogelijk en niemand anders doet dit). En ik moet zeggen het was heel gaaf. Klimmen tot we watervallen bereikten waar het leek alsof er nooit iemand kwam en dan zwemmen in het zonnetje met de oorverdovende geluiden van alle dieren in de jungle. En aangestaart worden door een guide: ga je daarheen? ik ga niet mee hoor. Overal werd ik wel begroet met luide uitroepen: Gringo! en wilde iedereen me een hand geven en waren ze verbaasd dat ze daadwerkelijk met me konden praten enzo, het voelde alsof ik de aap was... Niet echt een ervaring waar ik enorm blij van werd.Nouja de foto´s spreken verder voor zich.

Met de projecten gaat het goed, de kids en de ouders kennen me. Ik geef nog dagelijks les en voorlichting en een aantal tieners zijn echt heel erg geinteresseerd en willen echt alles weten over wetenschap, biologie en meer. Het is wel jammer om te bedenken dat ze zelf nooit naar de universiteit zullen kunnen gaan hoewel er echt pientere koppen tussen zitten. Met de moeders probeer ik een project op te zetten om traditionele tassen te gaan verkopen in de hotels in de stad aan de toeristen zodat ze wat meer inkomen kunnen krijgen. De paar spullen die verkocht zijn resulteerde in verhalen van de kinderen dat ze fruit en melk hadden gekregen bij de maaltijd, ik heb nog nooit zo´n blije kinderen gezien geloof ik. Het is lastig om te concureren met de fabrieken in de stad die vergelijkbare spullen maken. Deze moeders verven de wol met de hand, weven met de hand, naaien met de hand. Eén tas maken kost minimaal 10 uur terwijl ze op een gewone markt maar 10 sol (2,50 euro) opleveren, en nee daar kan je ook hier niet van leven. Hopelijk kunnen de spullen op reguliere basis voor iets meer geld aan toeristen verkocht worden. Nouja ik ga hier zeker langer blijven want er is nog zoveel wat ik wil doen en het is ontzettend leuk bij de familie. Met Elizabeth heb ik altijd veel gesprekken over ontwikkeling enzo, zij heeft sociale politicologie gestudeerd, en Nilton weet ontzettend veel verhalen en geschiedenis van het land en de indianen. Samen zingen ze en spelen ze gitaar s avonds na een dag hard werken, en vertel ik hun zoontje Andre verhalen over europa en azie, hij krijgt er geen genoeg van. Het is raar om te bedenken dat ze pas 28 zijn en al een gezin en een hele organisatie hebben en het er ook nog eens heel erg goed vanaf brengen.

Ik ben trouwens aangenomen bij de Universiteit van Amsterdam. Heb dus ook maar mn ticket geboekt en ik zal weer voet zetten op nederlandse bodem op 28 januari. Eventuele dromen om hier te blijven zijn dus bij deze van de baan. En ik heb best wel zin om jullie straks weer te zien hoor!