Na bijna twee weken hier met de kinderen en gezinnen te werken voel ik me bijna alsof ik hier woon en zo wordt ik inmiddels ook behandeld. Kreeg ik eerst nog de beste plek in de autos die als openbaar vervoer dienen, tegenwoordig wordt er gewoon verwacht dat ik in de achterbak bij de goederen en beesten ga zitten als het druk is. Ik ben ook gewend (voor zover dat kan) aan de armoede. Als ik de dorpjes binnenkom dan geeft de geur van de dieren, het brandende afval en de open riolen al een goed gevoel. De kinderen komen altijd op me af gerend om de laatste verhalen te vertellen en een kus te geven. Terwijl de ouders met os en ploeg op het land werken en de varkens hun kostje bij elkaar scharrelen op straat. Aandoenelijk tafereel als ik niet zou zien dat de kinderen honger hebben en vaak ziek zijn. Maar eigenlijk zie ik dat al veel minder dan in het begin.

Ik woon hier bij de familie die het hele project heft opgezet en naast hun gewone werk vrijwillig doen. Ik heb echt heel veel respect voor ze,hun geduld en ondernemingszin zijn echt een groot voorbeeld. Alles wordt met liefde gedaan en ik heb nog nooit zoveel dankbaarheid ontvangen voor alles wat ik hier doe.

Een standaard dag uit mijn leven hier gaat als volgt. Ik sta om 7 uur op om te douchen en eventueel mijn was met de hand te doen, we hebben alleen s ochtends water dus ik help ook met het verzamelen van water in emmers voor de rest van de dag. Na een heerlijk ontbijt (ze kunnen echt fantastisch koken!) pak ik alle spullen voor de kleinste kinderen van 3 jaar. Ik koop de dingen die ik nodig heb bij de families waarvan ik weet dat ze krap bij kas zitten op mijn weg naar het openbaar vervoer hier. Niemand heeft eigen autos maar er gaan een paar auto´s als openbaar vervoertussen de gehuchten hier. Deze auto´s wachten tot er 10 tot 12 mensen zijn (2 op bijrijdersstoel, 4/5 achterin, 4/5 in de achterbak) en vertrekken dan hobbelend over de onverharde wegen. Ik wist niet dat auto´s zoveel aankunnen. En iedere keer moet ik weer onderhandelen of ze wel of niet naar de super afgelegen dorpjes willen gaan waar ik heen moet. Hoewel ze me inmiddels allang kennen en weten waar ik heen wil vinden ze het leuk om een beetje te showen met hun ´gringo´ geloof ik. Omdat we moeten wachten tot er genoeg mensen zijn en er regelmatig gestopt moet worden voor praatjes en vee dat de weg als hun huis beschouwd duurt een ritje van een 5 kilometer tussen de 20 minuten en een uur. Aangekomen in het dorp moet ik de kinderen overtuigen om me los te laten en hun verhalen onderweg naar de school (oftwel bouwval met een paar stoelen en een tafel) te vertellen en probeer ik onderweg wat ouders te overtuigen om hun kinderen wat vaker naar school te laten gaan of om zelf naar een voorlichtingsbijeenkomst over gezondheid te komen. Ik geef de oudere kinderen van engels tot biologie tot wiskunde (en alles in het spaans! Dat is wel een uitdaging, met name bij biologie), de jonge kinderen geef ik spaans en tellenenzo daarnaastgeef ik fruit wat ze beschouwen als het meest fantastische in de wereld. En dan s middags hetzelfde verhaal met oudere kinderen (4 tot 15) die overdag op het land moeten werken. En dan s avonds de volgende dag voorbereiden. Ik moet zeggen dat ik hier goed en veel slaap want het is veel werk.

Ik woon zelf in een iets groter dorp een half uur van de een stad dus ik heb wel wat meer luxe zoals een ondergronds riool en een douche enzo. Maar het is leuk om in de bergdorpjes te komen en veel mensen te kennen. Buenas dias komt je tegemoed van alle akkers. Maar soms is het nog wel schokkend om een kind van 8 te zien wat eruit ziet alsof hij vier is vanwege de ondervoeding terwijl hij hard aan het werk is op het land. De regen wordt vroeg verwacht dit jaar dus ik mis iedere dag wel kinderen in de lessen die niet gemist konden worden bij het werk.

Ik heb al heel wat ouders op mn dak gehad die niet willen dat hun kinderen sexuele voorlichting krijgen omdat ze denken dat ik ze gaan aanmoedigen om seks te hebben, maar gelukkig begrijpen ze het als ik uitleg dat ik gewoon niet zou willen dat hun kinderen met 15 jaar een kind krijgen. Ik ga over twee weken ook met de ouders praten over geboortebeperking enzo, ik ben benieuwd hoeveel er komen en hoe ze reageren.

Voor de mensen die geld overgemaakt hebben voor de kinderen, heel erg bedankt van mij, van de organisatie en natuurlijk van de kinderen. Ik laat weten wat ik er precies mee gedaan heb, maar ik ga in ieder geval wat nieuw lesmateriaal aanschaffen en kleren kopen voor de kinderen die het het meest nodig hebben.

Dit weekend ga ik naar de jungle met de familie waarbij ik woon, beetje toerist spelen. En dan volgende week weer verder.