Ik heb al lang niets meer geschreven, en hoe langer ik wacht hoe meer ik er tegenop zie. Helemaal nadat ik gisteren een heel verhaal had geschreven en toen helaas de stroom uitviel.

In Ecuador was mn laatste stop in Vilcabamba, waar ik meteen maar een week ben blijven hangen omdat het gewoon onmogelijk was om weg te gaan totdat iemand me mee sleepte naar de bus (en zelfs toen zei ik nog, misschien moet ik terug gaan, het is maar 5 uur in de bus terug). Vilcabamba is een heel klein dorpje waar iedereen heel oud wordt. Eske en ik denken dat het een combinatie van schoon water, schone lucht, geen stress, goeie genen en waarschijnlijk meer is. Oude mensen betekende ook gesprekken met mensen zonder tanden, dus ja knikken en bueno zeggen. Eén zo´n oud mannetje nam me bij de hand en bracht me naar een huis van een vrouw die echt super lekker organisch vergetarisch kookte, dan neem ik de tandloze gesprekken wel voor lief! Vilcabamba was ook een plek waar iedereen erg bezig is met spiritualiteit. Dus toen een taxi langs me reed en er geroepen werd: Marthita we gaan naar een sjamaan wil je mee? Ben ik maar in de taxi gesprongen om het mee te maken. Veel indianengezang, getrommel, kruiden en hitte later (als ik het goed begreep werd de baarmoeder nagebootst) voelde zelfs ik me helemaal indiaan en spiritueel. Een andere dag sprong ik in een auto bij mensen met een ecologische fruitboerderij, super lekker fruit en een mooie maar vermoeiende rondleiding (de hele berg was van hun). Z eaten zelf alleen maar rauw en wilden geen dieren doden maar wel vlees eten dus ze pikten dieren op die ze dood vonden en aten ze vervolgens met maden en al rauw op, zij liever dan ik. Maar goed iedereen heeft zo zn voorkeuren. Omstandigheden leidden ertoe dat ik met Eske en de locale paardenman zondagochtend om 6 uur ging paardrijden, in gallop over verlaten bergweggetjes terwijl de zon opkomt was erg gaaf! Eske moest om 11 uur een operatie doen in het ziekenhuis, maar wat eerst onhandig leek was uiteindelijk fantastisch, zo vroeg op pad. Vilcabamba was fantastisch niet in de minste plaats vanwege alle fantastische mensen die ik er heb ontmoet, met het rare idee altijd dat je ze nooit meer ziet.

Na Vilcabamba leek het een goed idee om een bijna nooit gebruikte grensovergang te gaan gebruiken. Het landschap was fantastisch, en na een paar uur in een hobbelende vrachtwagen te hebben gezeten kwamen we aan bij een ezel en een bordje dat het verplicht was om je te registreren (zie foto), helaas geen persoon te bekennen. Maar iemand uit zn huis gehaald en een stempel gekregen en daarmee de meest idyllische grensovergang ooit. Vervolgens werd ons busje aangehouden door mannen met geweren die een blockade hadden opgeworpen, toen leek het opeens allemaal een minder goed idee. Maar het bleek de locale militia te zijn die graag een bijdrage van 1 sol (25 cent) wilde als bijdrage voor hun voedselprojecten in de omgevind. Nou prima.

Daarna ben ik meegegaan met een brit op een bootreis over de amazone. In een vrachtschip (nou scheepje) bijna twee weken doorbrengen zij aan zij met 100 a 200 andere mensen. Alleen maar rijst en bonen uit blik eten, geen water behalve modderig rivierwater, 2 toiletten (of stinkende gaten) voor iedereen, slapen in een hangmat. Nouja slapen, fantaseren over het overboord gooien van dehaan onder je hangmat die zn mond maar niet houdt. Nouja afzien dus. Maar aan de andere kant kijken naar eindeloze jungle, zonsonder en opgangen en oppas zijn van alle kindjes op de boot omdat die enige gringos die ze ooit op de boot hadden gezien wel erg interessant waren. Het was erg zen, ontspannen en een beetje afzien en verder niets. Toen we uieindelijk aankwamen waren we gehecht aan onze hangmatten en viezigheid (bij mn eerste douche was het water letterlijk zwart van mn viezigheid).

Nu ben ik bij mn vrijwilligerswerk in Peru. Het is fantastisch maar ook erg heftig. De kinderen zijn bijna allemaal ondervoed en slecht gekleed terwijl het in dit gedeelte van het land vriest. Ze moeten werken op het land, en kunnen alleen naar school in dit project omdat ze niet zoals voor de overheidsscholen uniformen en boeken hoeven te kopen wat de ouders niet kunnen en willen betalen. Daarnaast hoeven ze maar twee dagen in de week, meer willen de ouders niet omdat de kinderen moeten helpen op het land. Maar ze willen zo graag leren, het zijn net sponzen ze willen echt alles weten. En het is indrukwekkend om te zien hoeveel ze weten en kunnen ondanks de paar dagen dat ze maar naar school gaan. Nouja school, omheining met een paar stoelen voor de gelukkige kinderen, de rest zit op de grond. Ze hunkeren ook echt naar aandacht en een beetje liefde, ik heb nog nooit zoveel knuffels en kusjes gehad. En dan is het schrijnend als een meisje zegt: Ik geef graag knuffels maar mn mama wil ze niet. Ik ga hier ook een nieuw project beginnen, seksuele voorlichting voor de oudere kinderen en jonge gezinnen. Veel meisjes krijgen hun eerste kind als ze 15 of 16 zijn en vervolgens nog 10 a 15 meer. Hoewel het een beetje een taboe is vindt de familie van wie het project is het toch wel een goed idee (het project helemaal lokaal opgezet en voor hun vrijwilligerswerk naast hun gewone werk, daar heb ik echt veel respect voor want ze hebben het niet breed).

Ik begin steeds meer te denken dat ik echt iets lokaals wil gaan doen later want als ik hier zie hoeveel geld alle grote organisaties verspillen en hoe weinig ze bereiken is het een verademing om een project als deze te zien.

Nog wat algemeens. Ik ben echt een soort van hyperblonde bruine dunne versie van mezelf geworden, raar om te zien in de spiegel. En iedereen hier vind dat ik super goed spaans spreek, terwijl ik zelf het gevoel heb dat ik er echt geen zak van kan. Maar dat is waarschijnlijk omdat de Peruanen een stuk sneller praten dan de Ecuadorianen en hoe meer ik kan hoe meer ik me ook realizeer welke woorden en dingen ik niet precies zo kan uitdrukken zoals ik zou willen. In mn werk hier vind ik het niet genoeg als het ongeveer is wat ik wil zeggen, maarja ik leer elke dag bij. Zeker nu ik bij de familie woon op het platteland en ik hier echt niets anders kan spreken dan spaans of de indianentaal die ik niet ken.

Nouja echt een super lang verhaal, terwijl ik echt zoveel heb weggelaten over fantastische ontmoetingen en de politiek hier waar ik steeds meer van begin te begrijpen en tegelijk steeds minder van begrijp. Maar goed ik kan jullie niet met alles vervelen. Ik vind jullie reacties echt heel leuk! Dankjewel!