Na afscheidsfeestjes, verhuizingen, afscheidsvakanties, nagekomen afscheidsbrieven, eindeloze to-do lijsten over telefoontjes met banken, verzekeringen, ib-groep (vaarwel OV-kaart en studiefinanciering) en nog veel meer is het echt bijna zo ver. Vandaag heb ik in de stromende regen - maar dat zal snel anders zijn - een ticket naar brazilie gereseveerd. Echt boeken moet nog even op zich laten wachten want de vraag blijft of ik nou mn bachelor wel echt heb. Nog 1 voldoende en mijn tijd in Groningen zit er echt definitief op.

Tot nu toe wordt ik vooral raar aangekeken als ik keer op keer moet uitleggen dat ik niet weet waar ik heen ga, wanneer ik precies terug kom (maar gelukkig bestaan er tickets met open terugreisdatum, echt relaxt!), dat ik geen spaans spreek en eigenlijk kortom geen plan heb. Ik heb zelfs pas vandaag een reisgids gekocht. Zoals de mensen die mij goed kennen weten is dit een unicum, ik ben normaal een planner ten top, maar deze keer ga ik zonder idee, zonder verwachting, zonder plan. 30 juli is mijn stoel in het vliegtuig gereserveerd, en dan zal ik in het vliegtuig pas lezen over mijn bestemming denk ik.

Omdat ik natuurlijk pas gisteren bedacht om naar de GGD te gaan en vervolgens te horen kreeg dat ik alleen in nieuwegein nog voor mijn vertrek terecht kon (sinds wanneer vliegt iedereen naar verre bestemmingen?), heeft de lieve verpleegster aldaar - na me volgestopt te hebben met spuiten en pillen - dan maar geregeld dat ik de rest van de inentingen in brazilie kan halen. Ik heb vannacht wakker gelegen van de angst misschien psychotisch te worden van te vieze malariapillen (neem nooit lariam als je ook andere kan betalen), maar uiteindelijk blijk ik geen bijwerkingen te hebben. Dus ik kan gezond en veilig op weg.

Het is toch eigenlijk te decadent dat ik als student met een weekje voorbereiding alles kan achterlaten en een half jaar aan de andere kant van de wereld kan gaan vertoeven om 'mijn horizon te verbreden', zoals ze dat noemen. Maar je hoort mij niet klagen.