Quito, Martita* leert spaans...
Het lijkt voor mij alsof ik hier al maanden ben, dus tijd voor een berichtje.
Mijn aankomst hier in Ecuador was al een heel avontuur. Niemand spreekt hier engels, dus ook de doane niet, na al zeven formulieren en drie ondervragingen te hebben gehad van de amerikanen (dat ik het vliegveld niet verliet was geen reden om mij niet te verdenken van vanalles en nog wat), was de doane hier in Ecuador de grootste hindernis. Ik sprak geen spaans en de doane geen engels dus met handen en voeten moest uitgelegd worden wat ik hier kwam doen en hoe lang ik bleef. Vervolgens in het hostel hetzelfde verhaal. Gelukkig had ik in het vliegtuig een duits meisje ontmoet die geneeskunde studeert in Groningen en zij sprak wel spaans. Morgen begin ik met spaanse lessen want die heb ik hier duidelijk echt nodig. De basisdingen heb ik nu wel snel geleerd want zelfs bestellen in een restaurant kan niet in het engels. Naast de lessen die ik ga nemen, heb ik hier iemand ontmoet die graag engels wil leren, dus we gaan samen oefenen.
Quito is echt een hele aparte ervaring, ik had zoiets verwacht als de steden in Azie, maar hier is alles super schoon en rustig, ik word nergens aangesproken laat staan lastig gevallen. Alleen na zonsondergang moet ik een taxi nemen of thuisgebracht worden omdat er veel geweld is op straat. Het is duidelijk dat de mensen hier in Quito niet echt arm zijn, ik ben benieuwd naar het verschil met het platteland. Quito doet echt aan als een spaanse stad zoals die honderd jaar geleden moet zijn geweest. Er zijn talloze prachtige parken, die ik hard nodig heb om uit te rusten van het beklimmen van de steile straten. Het zuurstogebrek hier op deze hoogte (3000 meter) speelt mij als Nederlander wel een beetje parten. Gister was het hier familiedag (zondag), alles is dan dicht en alle families gaan samen naar de parken om te picknicken en ouderwetse spelletjes te spelen (hoelahoep, tollen etc, waar zie je dat nog in europa?), echt heel gezellig. En zodra ik ergens ging zitten werd ik opgenomen door de families om mij heen die een poging deden om mij spaans te leren. Het is heel apart dat alle families hier heel zorgzaam en gelukkig lijken maar dat ik weet dat de er heel veel huiselijk geweld is.
De salsa knalt hier, naast de nodige westerse jaren 80 muziek, uit alle boxen. Zaterdag ben ik gaan salsadansen in een club hier, en wat kunnen ze hier ontzettend goed dansen! Ik heb bijna geen moment even kunnen uitrusten. In de salsaclub heb ik een mevrouw ontmoet die bij de VN werkt hier in Quito, we gaan donderdag samen lunchen zodat ze me wat kan vertllen over wat ze allemaal doen hier in Ecuador. Ik heb besloten om hier overal een beetje te kijken wat voor verschillende dingen er worden gedaan in het ontwikkelingsveld. Ik ga hier dus kijken bij de VN, in Peru ga ik vrijwilligerswerk doen bij een grassroots NGO (lokale organisatie), in Bolivia ga ik waarschijnlijk meelopen bij een natuurbeschermings organisatie en in Argentinie ga ik werken op een biologische boerderij die ook training en hulp geeft aan de lokale bevolking. Naast dat het een leuke manier is om ook echt wat meer van het land te zien, hoop ik ook een beetje te zien wat ik kan doen na mijn master.
Kortom, ik ontmoet hier allemaal interessante mensen en de stad is mooi en rustig, een lekker begin. Ik ben ook nog helemaal gezond. En ik heb zeker geen mexicaanse griep, want bij binnenkomst hier in Ecuador wordt van iedereen op het vliegveld de tempratuur opgenomen en bij koorts moet je in quarantaine. Deze weken blijf ik in Quito om spaans te leren en in het weekend ga ik naar een stad waar indianen wonen (hier wonen toch meer de half spaans/half indiase mensen. Binnenkort meer dus.
*mijn spaanse naam hier is Martha of Martita (de koosnaam vorm van Martha), Mirthe is toch te lastig.
Nieuwe blog
Toch maar een andere blog omdat iedereen zich op deze blog kan abbonneren (vul daarvoor rechts je emailadres in).
Over drie dagen is het zo ver, dan land ik in Ecuador. Toch maar niet Brazilie om zoveel mogelijk de malariagebieden te vermijden, want slaaploosheid en sippigheid zijn toch niet zo welkom op mn reis en dat zijn wel de gevolgen van het nemen van anti-malariapillen voor mij.
Nog even geen spannende verhalen. Maar als ik daar ben komen ze zeker. Het plan is om een maandje in Ecuador spaans te leren, naar Peru te reizen en daar een maand vrijwilligerswerk te doen bij een lokaal project. Verder zie ik wel. En als nog iemand een kapitaalkrachtige suikeroom heeft die mijn reis naar antartica zou willen sponsoren dan houd ik me aanbevolen... ;)
Bijna, nu echt bijna weg...
Tot nu toe wordt ik vooral raar aangekeken als ik keer op keer moet uitleggen dat ik niet weet waar ik heen ga, wanneer ik precies terug kom (maar gelukkig bestaan er tickets met open terugreisdatum, echt relaxt!), dat ik geen spaans spreek en eigenlijk kortom geen plan heb. Ik heb zelfs pas vandaag een reisgids gekocht. Zoals de mensen die mij goed kennen weten is dit een unicum, ik ben normaal een planner ten top, maar deze keer ga ik zonder idee, zonder verwachting, zonder plan. 30 juli is mijn stoel in het vliegtuig gereserveerd, en dan zal ik in het vliegtuig pas lezen over mijn bestemming denk ik.
Omdat ik natuurlijk pas gisteren bedacht om naar de GGD te gaan en vervolgens te horen kreeg dat ik alleen in nieuwegein nog voor mijn vertrek terecht kon (sinds wanneer vliegt iedereen naar verre bestemmingen?), heeft de lieve verpleegster aldaar - na me volgestopt te hebben met spuiten en pillen - dan maar geregeld dat ik de rest van de inentingen in brazilie kan halen. Ik heb vannacht wakker gelegen van de angst misschien psychotisch te worden van te vieze malariapillen (neem nooit lariam als je ook andere kan betalen), maar uiteindelijk blijk ik geen bijwerkingen te hebben. Dus ik kan gezond en veilig op weg.
Het is toch eigenlijk te decadent dat ik als student met een weekje voorbereiding alles kan achterlaten en een half jaar aan de andere kant van de wereld kan gaan vertoeven om 'mijn horizon te verbreden', zoals ze dat noemen. Maar je hoort mij niet klagen.