Groningen in Lima, beetje ziek en straks alweer afscheid

Afgelopen weekend ben ik Dieuwertje (een vriendin uit Groningen) gaan opzoeken in Lima, het was heel leuk maar ook wel een beetje raar om hier aan de andere kant van de wereld uitvoerige gesprekken te voeren over Groningen, en er achter te komen dat hoewel we dezelfde route hebben gereisd toch een hele andere reis hebben gehad. Lima had ons niet bijster veel te bieden, een saaie grote stad zonder echte bezienswaardigheden behalve soldaten die een uur een dans opvoerden met hun geweren alsof het marionetten waren en een museum waar poppen de marteltechnieken van de spaanse inquisitie, en tegenwoordig de CIA, afbeelden. Lima was voor mij wel een beetje een cultuurshok, na drie weken hier op het platteland was ik vergeten dat er ook shoppingmalls en goed geklede mensen bestonden op deze wereld laat staan op een paar uur afstand. Ik ga binnenkort Dieuwertjes appartement een paar dagen bevolken in Cuzco (als dieuw dat nog steeds goed vind?).

Op de terugweg vanuit Lima, een route die berucht is omdat je in een paar uur van 0 meter naar 5000 meter stijgt, zat ik met hartstikke veel koorts in de bus. Door een sneeuwstorm kwamen we amper vooruit en besefte ik me met mn koortsige hoofd gelukkig niet helemaal wat drie andere bussen onderweg half in het ravijn of op hun kant langs de weg deden (de volgende dag stond het in de krant, 20 doden bij busongelukken). Overgins is het waar ik woon gewoon 25 graden hoor, weer kan hier iedere paar kilometer een ander uitrste zijn. Nouja die reis was voor mij nogal een hel, de dagen daarna ook omdat ik allemaal nachtmerries had over dat ik weer zo ziek zou worden als in Thailand, maar gelukkig bleek ik alleen een flinke keelontsteking te hebben. Na drie dagen martelbehandelingen met paardenmiddelen (drie inentingen per dag...) van de dokter die nu met me wil trouwen te hebben gehad voel ik me nu alleen nog een beetje moe. Dat met me willen trouwen is overgins geen uitzondering, van krantenverkoper tot dokter, allemaal hebben ze de droom om met een gringo uit amerika of europa te trouwen, dus ik moet het maar niet persoonlijk opvatten. Hoewel ik er nog steeds erg om moet lachen.

Ondertussen heeft de mama hier in het gezin een hele lieve baby, Josue, en kwam mijn ziek zijn dus niet zo goed uit aangezien de papa heen en weer croste tussen het ziekenhuis voor zn vrouw en zijn huis voor mij om ons allebei te verzorgen. Maarja ziek zijn kan je helaas niet uitkiezen.

Ik ben mijn verwondering met het leven hier en peru een beetje aan het verliezen, varkens in de bus, indianenvrouwtjes met gleufhoeden, ossenploegen, ik vind ze de normaalste zaak van de wereld. Ik hoop mijn verwondering weer een beetje terug te krijgen als ik weer hele andere dingen ga zien, zoals inca ruines bij Cuzco en wilde dieren in Bolivia. Want wat is een reis nog zonder verwondering.

Ondertussen is volgende week mijn laatste week hier in het project. Ik kijk er met heel veel voldoening op terug, ik heb echt super veel geleerd. Met het geld heb ik nieuwe lesboeken gekocht en fruit voor de kinderen. Voor de rest hebben we kleding, boeken, schriften en dergelijke voor de kinderen gekocht maar die gaan ze uitdelen met kerstmis zodat de ouders niet gaan verwachten dat ze dat altijd krijgen van de vrijwilligers en zichzelf niet meer verantwoordelijk gaan voelen. Helaas is het met de landbouwideeen niets geworden, grond verrijking, verbouwen onder plastic, unie oprichten om sterker te staan tegenover inkopers van het voedsel, alles stuit op mannen die eigenlijk nergens zin in hebben, niet willen samenwerken en in mijn ogen lui en koppig zijn. Ik snap nu waarom zoveel projecten zich alleen richten op vrouwen en kinderen. Ik probeer nog voor de vrouwen contact te leggen met de wereldwinkel om hun prachtige handgemaakte tassen te kunnen verkopen voor een klein beetje winst, maar dat is nog even afwachten. Verder is het de komende week afscheid nemen, mijn fietslessen voor het gezin afronden, nog een keer appelpannekoeken koken (die vallen in goede aarde) en een laatste ronde voorlichting over gezonde voeding en de relatie tussen ziekte en voeding.

Volgende keer ben ik weer ´on the road´ waar ik wel zin in heb maar ik weet dat ik ook een traantje ga wegpinken bij het afscheid hier. Daarnaast begint Amsterdam zich alweer te vertonen in mn dromen nu ik ook gehoord heb dat ik een prachtig appartement kan gaan betrekken in hartje Amsterdam (thnx sissie!). Nederland heeft toch wel een groot plekje in mn hart.

Kindjes, mama´s en op avontuur in de Jungle

Ja Jungle met een hoofdletter. Afgelopen weekend ben ik met Nilton, de vader van het gezin warabij ik woon, naar de Jungle geweest. Hij heeft als kind in de jungle gewoond en kon me alle indianen mythes en geneeskundige planten vertellen en aanwijzen, echt heel gaaf. De trip hield een hoop rotsklimmen, speleologie (door een ondergrondse rivier waden) en meer enigzins gevaarlijke dingen in. Ik heb de vraag ´¿no es un poco peligro?´ (is dit niet een beetje gevaarlijk) dan ook vaak gesteld, met steevast het antwoord ´Si, pero es possible y no hay otre agentes´ (ja, maar het is mogelijk en niemand anders doet dit). En ik moet zeggen het was heel gaaf. Klimmen tot we watervallen bereikten waar het leek alsof er nooit iemand kwam en dan zwemmen in het zonnetje met de oorverdovende geluiden van alle dieren in de jungle. En aangestaart worden door een guide: ga je daarheen? ik ga niet mee hoor. Overal werd ik wel begroet met luide uitroepen: Gringo! en wilde iedereen me een hand geven en waren ze verbaasd dat ze daadwerkelijk met me konden praten enzo, het voelde alsof ik de aap was... Niet echt een ervaring waar ik enorm blij van werd.Nouja de foto´s spreken verder voor zich.

Met de projecten gaat het goed, de kids en de ouders kennen me. Ik geef nog dagelijks les en voorlichting en een aantal tieners zijn echt heel erg geinteresseerd en willen echt alles weten over wetenschap, biologie en meer. Het is wel jammer om te bedenken dat ze zelf nooit naar de universiteit zullen kunnen gaan hoewel er echt pientere koppen tussen zitten. Met de moeders probeer ik een project op te zetten om traditionele tassen te gaan verkopen in de hotels in de stad aan de toeristen zodat ze wat meer inkomen kunnen krijgen. De paar spullen die verkocht zijn resulteerde in verhalen van de kinderen dat ze fruit en melk hadden gekregen bij de maaltijd, ik heb nog nooit zo´n blije kinderen gezien geloof ik. Het is lastig om te concureren met de fabrieken in de stad die vergelijkbare spullen maken. Deze moeders verven de wol met de hand, weven met de hand, naaien met de hand. Eén tas maken kost minimaal 10 uur terwijl ze op een gewone markt maar 10 sol (2,50 euro) opleveren, en nee daar kan je ook hier niet van leven. Hopelijk kunnen de spullen op reguliere basis voor iets meer geld aan toeristen verkocht worden. Nouja ik ga hier zeker langer blijven want er is nog zoveel wat ik wil doen en het is ontzettend leuk bij de familie. Met Elizabeth heb ik altijd veel gesprekken over ontwikkeling enzo, zij heeft sociale politicologie gestudeerd, en Nilton weet ontzettend veel verhalen en geschiedenis van het land en de indianen. Samen zingen ze en spelen ze gitaar s avonds na een dag hard werken, en vertel ik hun zoontje Andre verhalen over europa en azie, hij krijgt er geen genoeg van. Het is raar om te bedenken dat ze pas 28 zijn en al een gezin en een hele organisatie hebben en het er ook nog eens heel erg goed vanaf brengen.

Ik ben trouwens aangenomen bij de Universiteit van Amsterdam. Heb dus ook maar mn ticket geboekt en ik zal weer voet zetten op nederlandse bodem op 28 januari. Eventuele dromen om hier te blijven zijn dus bij deze van de baan. En ik heb best wel zin om jullie straks weer te zien hoor!

vrijwilligerswerk

Na bijna twee weken hier met de kinderen en gezinnen te werken voel ik me bijna alsof ik hier woon en zo wordt ik inmiddels ook behandeld. Kreeg ik eerst nog de beste plek in de autos die als openbaar vervoer dienen, tegenwoordig wordt er gewoon verwacht dat ik in de achterbak bij de goederen en beesten ga zitten als het druk is. Ik ben ook gewend (voor zover dat kan) aan de armoede. Als ik de dorpjes binnenkom dan geeft de geur van de dieren, het brandende afval en de open riolen al een goed gevoel. De kinderen komen altijd op me af gerend om de laatste verhalen te vertellen en een kus te geven. Terwijl de ouders met os en ploeg op het land werken en de varkens hun kostje bij elkaar scharrelen op straat. Aandoenelijk tafereel als ik niet zou zien dat de kinderen honger hebben en vaak ziek zijn. Maar eigenlijk zie ik dat al veel minder dan in het begin.

Ik woon hier bij de familie die het hele project heft opgezet en naast hun gewone werk vrijwillig doen. Ik heb echt heel veel respect voor ze,hun geduld en ondernemingszin zijn echt een groot voorbeeld. Alles wordt met liefde gedaan en ik heb nog nooit zoveel dankbaarheid ontvangen voor alles wat ik hier doe.

Een standaard dag uit mijn leven hier gaat als volgt. Ik sta om 7 uur op om te douchen en eventueel mijn was met de hand te doen, we hebben alleen s ochtends water dus ik help ook met het verzamelen van water in emmers voor de rest van de dag. Na een heerlijk ontbijt (ze kunnen echt fantastisch koken!) pak ik alle spullen voor de kleinste kinderen van 3 jaar. Ik koop de dingen die ik nodig heb bij de families waarvan ik weet dat ze krap bij kas zitten op mijn weg naar het openbaar vervoer hier. Niemand heeft eigen autos maar er gaan een paar auto´s als openbaar vervoertussen de gehuchten hier. Deze auto´s wachten tot er 10 tot 12 mensen zijn (2 op bijrijdersstoel, 4/5 achterin, 4/5 in de achterbak) en vertrekken dan hobbelend over de onverharde wegen. Ik wist niet dat auto´s zoveel aankunnen. En iedere keer moet ik weer onderhandelen of ze wel of niet naar de super afgelegen dorpjes willen gaan waar ik heen moet. Hoewel ze me inmiddels allang kennen en weten waar ik heen wil vinden ze het leuk om een beetje te showen met hun ´gringo´ geloof ik. Omdat we moeten wachten tot er genoeg mensen zijn en er regelmatig gestopt moet worden voor praatjes en vee dat de weg als hun huis beschouwd duurt een ritje van een 5 kilometer tussen de 20 minuten en een uur. Aangekomen in het dorp moet ik de kinderen overtuigen om me los te laten en hun verhalen onderweg naar de school (oftwel bouwval met een paar stoelen en een tafel) te vertellen en probeer ik onderweg wat ouders te overtuigen om hun kinderen wat vaker naar school te laten gaan of om zelf naar een voorlichtingsbijeenkomst over gezondheid te komen. Ik geef de oudere kinderen van engels tot biologie tot wiskunde (en alles in het spaans! Dat is wel een uitdaging, met name bij biologie), de jonge kinderen geef ik spaans en tellenenzo daarnaastgeef ik fruit wat ze beschouwen als het meest fantastische in de wereld. En dan s middags hetzelfde verhaal met oudere kinderen (4 tot 15) die overdag op het land moeten werken. En dan s avonds de volgende dag voorbereiden. Ik moet zeggen dat ik hier goed en veel slaap want het is veel werk.

Ik woon zelf in een iets groter dorp een half uur van de een stad dus ik heb wel wat meer luxe zoals een ondergronds riool en een douche enzo. Maar het is leuk om in de bergdorpjes te komen en veel mensen te kennen. Buenas dias komt je tegemoed van alle akkers. Maar soms is het nog wel schokkend om een kind van 8 te zien wat eruit ziet alsof hij vier is vanwege de ondervoeding terwijl hij hard aan het werk is op het land. De regen wordt vroeg verwacht dit jaar dus ik mis iedere dag wel kinderen in de lessen die niet gemist konden worden bij het werk.

Ik heb al heel wat ouders op mn dak gehad die niet willen dat hun kinderen sexuele voorlichting krijgen omdat ze denken dat ik ze gaan aanmoedigen om seks te hebben, maar gelukkig begrijpen ze het als ik uitleg dat ik gewoon niet zou willen dat hun kinderen met 15 jaar een kind krijgen. Ik ga over twee weken ook met de ouders praten over geboortebeperking enzo, ik ben benieuwd hoeveel er komen en hoe ze reageren.

Voor de mensen die geld overgemaakt hebben voor de kinderen, heel erg bedankt van mij, van de organisatie en natuurlijk van de kinderen. Ik laat weten wat ik er precies mee gedaan heb, maar ik ga in ieder geval wat nieuw lesmateriaal aanschaffen en kleren kopen voor de kinderen die het het meest nodig hebben.

Dit weekend ga ik naar de jungle met de familie waarbij ik woon, beetje toerist spelen. En dan volgende week weer verder.

Sjamanen, boot en kindjes

Ik heb al lang niets meer geschreven, en hoe langer ik wacht hoe meer ik er tegenop zie. Helemaal nadat ik gisteren een heel verhaal had geschreven en toen helaas de stroom uitviel.

In Ecuador was mn laatste stop in Vilcabamba, waar ik meteen maar een week ben blijven hangen omdat het gewoon onmogelijk was om weg te gaan totdat iemand me mee sleepte naar de bus (en zelfs toen zei ik nog, misschien moet ik terug gaan, het is maar 5 uur in de bus terug). Vilcabamba is een heel klein dorpje waar iedereen heel oud wordt. Eske en ik denken dat het een combinatie van schoon water, schone lucht, geen stress, goeie genen en waarschijnlijk meer is. Oude mensen betekende ook gesprekken met mensen zonder tanden, dus ja knikken en bueno zeggen. Eén zo´n oud mannetje nam me bij de hand en bracht me naar een huis van een vrouw die echt super lekker organisch vergetarisch kookte, dan neem ik de tandloze gesprekken wel voor lief! Vilcabamba was ook een plek waar iedereen erg bezig is met spiritualiteit. Dus toen een taxi langs me reed en er geroepen werd: Marthita we gaan naar een sjamaan wil je mee? Ben ik maar in de taxi gesprongen om het mee te maken. Veel indianengezang, getrommel, kruiden en hitte later (als ik het goed begreep werd de baarmoeder nagebootst) voelde zelfs ik me helemaal indiaan en spiritueel. Een andere dag sprong ik in een auto bij mensen met een ecologische fruitboerderij, super lekker fruit en een mooie maar vermoeiende rondleiding (de hele berg was van hun). Z eaten zelf alleen maar rauw en wilden geen dieren doden maar wel vlees eten dus ze pikten dieren op die ze dood vonden en aten ze vervolgens met maden en al rauw op, zij liever dan ik. Maar goed iedereen heeft zo zn voorkeuren. Omstandigheden leidden ertoe dat ik met Eske en de locale paardenman zondagochtend om 6 uur ging paardrijden, in gallop over verlaten bergweggetjes terwijl de zon opkomt was erg gaaf! Eske moest om 11 uur een operatie doen in het ziekenhuis, maar wat eerst onhandig leek was uiteindelijk fantastisch, zo vroeg op pad. Vilcabamba was fantastisch niet in de minste plaats vanwege alle fantastische mensen die ik er heb ontmoet, met het rare idee altijd dat je ze nooit meer ziet.

Na Vilcabamba leek het een goed idee om een bijna nooit gebruikte grensovergang te gaan gebruiken. Het landschap was fantastisch, en na een paar uur in een hobbelende vrachtwagen te hebben gezeten kwamen we aan bij een ezel en een bordje dat het verplicht was om je te registreren (zie foto), helaas geen persoon te bekennen. Maar iemand uit zn huis gehaald en een stempel gekregen en daarmee de meest idyllische grensovergang ooit. Vervolgens werd ons busje aangehouden door mannen met geweren die een blockade hadden opgeworpen, toen leek het opeens allemaal een minder goed idee. Maar het bleek de locale militia te zijn die graag een bijdrage van 1 sol (25 cent) wilde als bijdrage voor hun voedselprojecten in de omgevind. Nou prima.

Daarna ben ik meegegaan met een brit op een bootreis over de amazone. In een vrachtschip (nou scheepje) bijna twee weken doorbrengen zij aan zij met 100 a 200 andere mensen. Alleen maar rijst en bonen uit blik eten, geen water behalve modderig rivierwater, 2 toiletten (of stinkende gaten) voor iedereen, slapen in een hangmat. Nouja slapen, fantaseren over het overboord gooien van dehaan onder je hangmat die zn mond maar niet houdt. Nouja afzien dus. Maar aan de andere kant kijken naar eindeloze jungle, zonsonder en opgangen en oppas zijn van alle kindjes op de boot omdat die enige gringos die ze ooit op de boot hadden gezien wel erg interessant waren. Het was erg zen, ontspannen en een beetje afzien en verder niets. Toen we uieindelijk aankwamen waren we gehecht aan onze hangmatten en viezigheid (bij mn eerste douche was het water letterlijk zwart van mn viezigheid).

Nu ben ik bij mn vrijwilligerswerk in Peru. Het is fantastisch maar ook erg heftig. De kinderen zijn bijna allemaal ondervoed en slecht gekleed terwijl het in dit gedeelte van het land vriest. Ze moeten werken op het land, en kunnen alleen naar school in dit project omdat ze niet zoals voor de overheidsscholen uniformen en boeken hoeven te kopen wat de ouders niet kunnen en willen betalen. Daarnaast hoeven ze maar twee dagen in de week, meer willen de ouders niet omdat de kinderen moeten helpen op het land. Maar ze willen zo graag leren, het zijn net sponzen ze willen echt alles weten. En het is indrukwekkend om te zien hoeveel ze weten en kunnen ondanks de paar dagen dat ze maar naar school gaan. Nouja school, omheining met een paar stoelen voor de gelukkige kinderen, de rest zit op de grond. Ze hunkeren ook echt naar aandacht en een beetje liefde, ik heb nog nooit zoveel knuffels en kusjes gehad. En dan is het schrijnend als een meisje zegt: Ik geef graag knuffels maar mn mama wil ze niet. Ik ga hier ook een nieuw project beginnen, seksuele voorlichting voor de oudere kinderen en jonge gezinnen. Veel meisjes krijgen hun eerste kind als ze 15 of 16 zijn en vervolgens nog 10 a 15 meer. Hoewel het een beetje een taboe is vindt de familie van wie het project is het toch wel een goed idee (het project helemaal lokaal opgezet en voor hun vrijwilligerswerk naast hun gewone werk, daar heb ik echt veel respect voor want ze hebben het niet breed).

Ik begin steeds meer te denken dat ik echt iets lokaals wil gaan doen later want als ik hier zie hoeveel geld alle grote organisaties verspillen en hoe weinig ze bereiken is het een verademing om een project als deze te zien.

Nog wat algemeens. Ik ben echt een soort van hyperblonde bruine dunne versie van mezelf geworden, raar om te zien in de spiegel. En iedereen hier vind dat ik super goed spaans spreek, terwijl ik zelf het gevoel heb dat ik er echt geen zak van kan. Maar dat is waarschijnlijk omdat de Peruanen een stuk sneller praten dan de Ecuadorianen en hoe meer ik kan hoe meer ik me ook realizeer welke woorden en dingen ik niet precies zo kan uitdrukken zoals ik zou willen. In mn werk hier vind ik het niet genoeg als het ongeveer is wat ik wil zeggen, maarja ik leer elke dag bij. Zeker nu ik bij de familie woon op het platteland en ik hier echt niets anders kan spreken dan spaans of de indianentaal die ik niet ken.

Nouja echt een super lang verhaal, terwijl ik echt zoveel heb weggelaten over fantastische ontmoetingen en de politiek hier waar ik steeds meer van begin te begrijpen en tegelijk steeds minder van begrijp. Maar goed ik kan jullie niet met alles vervelen. Ik vind jullie reacties echt heel leuk! Dankjewel!

technische mededeling

Mirthe als diepzee documentaire maker

De afgelopen week heeft in het teken gestaan van de wondere onderwaterwereld hier in Ecuador. Sinds mn laatste berichtje heb ik eerst even met een verkoudheid op bed gelegen bij de familie waar ik eerder al veel was geweest, en ben ik vervolgens naar Puerto Lopez gegaan. Daar zou ik walvissen moeten kunnen zien, maar goed je weet niet wat je kan verwachten. Ik had in ieder geval nooit verwacht dat ik afwisselend met open mond en een brede grijns tijden naar gigantische bultruggen die dicht bij de boot uit het water sprongen zou staren. Ze waren gigantisch (een stuk groter dan ons mini bootje) en toch sierlijk. We hadden veel geluk want op sommige dagen is er niet meer te zien dan een vin van een zwemmende walvis. Ik was in ieder geval echt ontzettend onder de indruk, en nu ik eraan terug denk nog steeds.

Naast de walvissen was er ook een eiland met duizenden vogels, verder niets, het hele eiland was verdort omdat het er al 2 jaar niet geregend had. Maar de vogels maalden er niet om. Met hun knalblauwe voeten of andere aparte kenmerken wandelden ze rustig een meter bij je vandaan. Ik had niet gedacht dat ik vogels zo tof zou vinden, maar toffer dan deze worden ze niet denk ik. Daarnaast was puerto lopez en super schattig vissersdorpje met een prachtig strand. Ik heb er een nederlands stel ontmoet die gingen duiken, en na even twijfelen besloot ik om mee te gaan. Ik dacht: ow duiken is vast hartstikke simpel. Ik wil niet zeggen dat het moeilijk is maar ik was toch blij dat ik mee mocht aan het handje van de instructeur. Diep in de zee was alles opeens een stuk spannender dan het leek bij de instructie vooraf. Vanaf ongeveer drie meter begon mn lichaam al aan te geven, ´te diep ho stop, teveel druk...´ Gelukkig ging het met heel langzaam dalen en een hoop bemoedigende blikken van de instructeur allemaal goed en heb ik op 12 meter diepte alle mogelijke kleuren en varieteiten van vissen kunnen zien. Van gigantische schollen blauw gele vissen, tot vissen die zich kogelrond opbliezen tot ... nouja verzin het en ze hadden het. Zelfs schildpadden en eng kijkende slangen waar ik ook zonder het gebaar voor ´gevaarlijk´ van mn instructeur nooit mn hand naar zou durven uitsteken. Ik heb me echt twee dagen lang, met de walvissen en met het diepzeeduiken, een soort discovery channel documentaire maker gevoeld.

Nu ben ik in Cuenca, een stad aan een rivierbedding met volgens mij meer kerken en mooie parkjes dan normale huizen. Ik moest nog steeds een hepatitis B vaccinatie hebben dus die heb ik hier gehaald. Gezondheidszorg is hier gratis en het vaccin zelf maar 10 dollar, ik had voor de zekerheid ook maar even een schone spuit en naald gekocht voordat ik straks een één of andere enge ziekte heb. In ieder geval is het stukken goedkoper dan in Nederland. De dokter in het militaire ziekenhuis was heel aardig, maar de naald moest en zou helemaal in één harde steek in mn arm geramd worden geloof ik. Een paar uur een bloedende arm en een flinke blauwe plek tot gevolg. Maar goed het was een leuke ervaring, en ik ken nu ook wat spaanse medische woorden...

Gisteren ben ik naar een natuurpark geweest hoog in de bergen. Ik noem het sprookjesland, meren omgeven door rare rode bomen en kleine bloemen die tussen de kale rotsen uitsteken in alle kleuren, verder alleen niet thuis te brengen planten, en dat alles tussen vlagen mist. Je zou denken dat er ieder moment spoken tevoorschijn kunnen komen. En koud dat het was! Ik had na alle warmte aan zee en in cuenca niet helemaal gerekend op tempraturen onder 0, andere toeristen wisten het blijkbaar want er was niemand anders te bekennen. Maar de wandeling was fantastich en ik had het niet willen missen. Helaas werkte mn camera om de een of andere reden niet meer na 1 foto, misschien was het de hoogte of de kou, geen idee. Na een lift terug van een hele aardig dokter ben ik nu een beetje aan het relaxen en straks verder richting Peru...

On the road, twee extremen, zee en vulkaan.

Lieve vrienden en familie thuis, vandaag was even de eerste keer dat ik het niet leuk vond om alleen te reizen. Na een zeer misselijkmakende tocht door de bergen voelde ik me ziek en moe en verdwaalde ik ook nog eens. Dan was het toch fijn geweest als er iemand was die me aan het handje had kunnen nemen. Bien, inmiddels is alles weer goed. Ik heb echt een fantastische tijd gehad aan het strand en bij de cotopaxi, de hoogste vulkaan hier (5900 meter).

Een weekendje weg met ecuadorianen betekent voor zo min mogelijk geld zoveel mogelijk doen. Dus werd er geslapen in een ´hotel´ zonder stromend water. Reizen we met de nachtbus, scheelt immers een nacht hotelkosten. Muziekinstrumenten werden plaatselijk geleend van broers van neven van vrienden (zo kent iedereen in Ecuador elkaar) en alles werd gedeeld. Aangezien wij ´gringos´ (westerlingen) in dit geval een van hun waren werd ook ons bezit gedeeld bezit. Echt van tandpasta tot telefoons en van eten tot handdoeken. In het begin een beetje wennen, met name omdat er ook niet om gevraagd werd, maar daarna gaf het juist ook wel een heel erg gezellige sfeer. Sowieso was het echt fantastisch, s avonds met een kampvuur en muziekinstrumenten op het strand, spaanse liedjes zingen en zwemmen in een warme zee met hele toffe hoge golven. Ik moet wel zeggen dat ik na drie dagen alleen maar spaans wel een beetje moe was, en vooral de humor is voor mij echt nog te hoog gegrepen. Hoewel humor misschien ook wel cultuurgebonden is, want ze wilden nederlandse grappen horen maar die vonden ze ook niet grappig (of ik legde ze niet goed uit in het spaans, dat is ook een zeer waarschijnlijke mogelijkheid).

Het was voor mij wel even een eye-opener om te zien hoe studenten hier leven. Ze wonen stuk voor stuk bij hun ouders, over het algemeen met een hoop zussen en broers in een appartement. Voor een uitstapje als deze moeten ze echt krom liggen (totale kosten 30 euro). De conservatorium studenten delen hun instrument vaak met anderen. Naast het conservatorium doen ze nog een andere studie omdat ik muziek toch geen droog brood te verdienen is en ze werken alle vrije tijd die ze hebben om alles te kunnen bekostigen. Ik denk niet dat het voor alle studenten hier zo, maar wel voor een behoorlijk aantal. En dat terwijl hun ouders vaak noodgedwongen tweeverdieners zijn met eveneens een universitaire opleiding.

Na het warme Canoa, volgde het koude Cotopaxi, waar ik ging kamperen. Het was even wennen om ergens te zijn waar verder maar een paar backpackers waren, want het was relatief duur, ongeveer 15 euro per dag inclusief alles is hier vrij duur. Het kamperen was koud (5 wollen dekens en thermokleding koud), maar ook wel fijn om even een tent voor mij alleen te hebben, niet alles te hoeven delen en niet met vreemde of min of meer bekende mensen in een kamer te slapen. De natuur was prachtig, hoewel niet erg divers omdat er nou eenmaal niet ontzettend veel groeit tussen de 4000 en 6000 meter. Maar de weidse uitzichten waren adembenemend. Ik ben een dag gaan paardrijden (7 uur te paard) en hoewel ik niet geheel ongeoefend ben heb ik nog spierpijn. Het verblijf was bij een gezin wat geemigreerd was vanuit engeland naar ecuador, ze hebben nu een super mooie boerderij in een fantastische omgeving. Ik krijg bijna zelf plannen in die richting.

Na een helse rit vandaag ben ik nu in Baños, wat in de verte doet denken aan een verlaten disneyland, kerkjes, parkjes, kunst en een hoop activiteiten. Ik ga hier een paar dagen rondhangen, morgen komt een amerikaans meisje wat ook mee was naar Canoa en we gaan waarschijnlijk nog wel iets ondernemen als raften, mountainbiken of iets dergelijks. Hierna zak ik af naar een natuurpark waar een hoop walvissen zijn, verder twijfel ik nog een beetje. Ik hoor van veel mensen dat Colombia het mooist is van heel zuid-amerika, maar niet geheel veilig en bovendien niet helemaal in de richting waar ik op wilde. Dus daar twijfel ik nog even over. Heeft iemand ervaring met Colombia?

Otovalo, en tijd om te vertrekken...

Ten eerste, heel erg bedankt voor de leuke reacties! Vandaag was de meest gestelde vraag: Woon je hier? Helaas niet omdat ik het spaans zo goed beheers (ik kom niet verder dan een een standaard praatje) maar omdat ik nu al bijna twee weken op dezelfde plaatsen rondhang. Dus het wordt voor mij maar eens tijd om verder te gaan denk ik. Mijn spaanse lessen doen me inmiddels denken aan de uren zweten boven een frans of duits leerboek in de middelbare school: onregelmatige werkwoorden, eindeloos veel tijden (inmiddels zou ik er al 6 moeten kennen, want nee alleen verleden en tegenwoordige tijd is in het spaans niet genoeg). Maar gelukkig heb ik echt een super chevere (ecuadoriaans voor tof) lerares die me tussen de lessen door ook nog eens tradiotioneel ecuadoriaans leert koken, wat overgins ontzettend lekker is, en vegetarisch! Buiten deze goede eetervaringen heb ik helaas ook al kilo´s taai pezig vlees en verlepte groenten achter de kiezen.

Ik heb ook het gevoel dat ik hier zou kunnen wonen, het is zo´n relaxte mooie stad en met de paar vrienden die ik hier gemaakt heb die hier ook daadwerkelijk wonen voelt het al een beetje als een soort thuis. Ik heb een toffe cultbioscoopontdekt die allemaal super oude films vertoont (van 1915 tot 1970) en s avonds lekker gaan salsadansen of naar één van de vele live muziek tentjes is ook niet verkeerd. Over muziek gesproken, aankomend weekend ga ik met een groep ecuadorianen van het conservatorium hier en Eske (het duitse meisje uit groningen) naar het strand, wel een strand wat niet in mn reisboek staat, want ze hebben hier niet heel veel op met de toeristen over het algemeen.

De vorige keer schreef ik over een vrouw van de verenigde naties die ik had ontmoet. Toen ik met haar ging lunchen had ik niet helemaal gerekend op de strenge beveiliging maar met een beetje lief lachen een een paar spaanse woorden mocht ik gelukkig ook zonder paspoort naar binnen. Het was echt ontzettend leuk! Ik heb nu ook het idee dat werken voor een grote organisatie als de verenigde naties wel leuk kan zijn als je voor een suborganisatie werkt in het veld, dus lokaal, want hier in Ecuador doen ze wel echt leuke projecten. En het was ook leuk om te horen dat mensen die hier in het ontwikkelingsveld werken het heel erg aanmoedigen om eerst voor een langere tijd te gaan reizen en meerdere continenten te zien voordat je gaat werken.

Inmiddels is mn spaans wel dusdanig dat ik ook echte ecuadorianen ontmoet. Ik ben afgelopen week gaan eten bij een gezin in Quito (doorsnee gezin: ouders en acht kinderen in een klein appartement) en hoewel het behelpen was vanwege de taalbarriere was er toch wel een soort van gesprek mogelijk. Ik voelde me wel enigzins opgelaten toen ze zelf rijst met kip aten en voor mij wijn (hier minstens zes euro, ongeveer een dagloon) en italiaanse delicatessen tevoorschijn haalden omdat ik zo dom was geweest om te laten vallen dat ik italiaans lekker vond... Maar goed, zo leer ik wat ik beter wel en niet kan zeggen. Voor de mensen hier is het bijvoorbeeld ook echt ongelooflijk dat ik zoveel gereisd heb in hun ogen.

Afgelopen weekend ben ik met Eske naar Otavalo geweest om daar de grootste indianenmarkt van zuid-amerika te bezoeken. Wat betekende dat we om half 7 uit de veren waren om voor de drukte alles mee te kunnen maken. Met name de dierenmarkt was erg indrukwekkend, een hoop gekakel, geblaf, geknotr, geblaat etc door elkaar, maar gelukkig zagen de dieren er goed uit. Ik heb echt voor een schijntje een hele mooie alpaca-wollen trui gekoch. Ik wilde echt niet afdingen op 10 euro, zeker niet aangezien het een lief oud indianenvrouwtje was. Daarna hebben we helemaal gerelaxt in een onvindbaar hotelletje (instrutie: volg de verlaten spoorweg...) in hangmatten in de natuur, en nog lekker gewandeld naar watervallen enzo. Mijn wandelschoenen komen echt super goed van pas hier! Het verschil tussen de indianen en de afstammelingen van de spanjaarden (mestizos) is wel echt heel groot. Enigzins gegeneraliseerd zijn de indianen heel rustig en bezig met de natuur enzo terwijl de mestizos juist tempramentvol zijn en meer modern. Hier zie ik hoeveel invloed een kolonisator 200 jaar nadien nog kan hebben op een land.

Het is vandaag een nationale feestdag (ecuador is 200 jaar onafhankelijk) dus alles is dicht ener zijn overal concerten en gratis toegang tot musea en dergelijk, in de praktijk betekend dat overal in de rij staan voor uuuuuren, dus ik dacht laat ik nog maar eens een berichtje sturen...