Laatste dagen...
Nog vier dagen...
Ik ben bijna zenuwachtig om weer terug te komen, ik heb nu zo lang het leventje van niets moet alles mag en vrijheid blijheid gehad dat ik misschien niet meer weet hoe een normaal leven is.
maar deze laatste dagen wordt er nog flink genoten hier. In Salta, de andesregio van argentinie zijn we een roadtrip van 4 dagen gaan doen met een jeepje. Een jeepje wat erg op de proef werd gesteld, we zijn rivier door gereden (wel even schrikken als het water opeens op de motorkap staat) bergen van 4000 meter op geklommen, door de woestijn en over zoutvlaktes gereden. Nouja je kan het zo gek nog niet bedenken of we hebben het wel gedaan. Nog flink wat lifters op gepikt onderweg, hopen met cocabladeren gekauwd (helaas in nederland illegaal) om hoogteziekte tegen te gaan, en uiteindelijk heel erg blij dat een schoonmaakbedrijf voor een prikkie alle sporen van onze uitspattingen kon uitwissen voordat we de auto moesten teruggeven. Onderweg nog onder een boete voor het rijden met 1 nummerplaat uitgekomen doordat ik zo brutaal was om de beste man te beschuldigen van corruptie omdat hij geen bon kon uitschrijven, en in argentinie rijdt immers iederen zonder of met 1 nummerplaat.
Nu zijn we in de jungle, warm, zweten, grote horrorinsecten van ons afslaan (of er twee keer door gestoken worden en angels eruit peuteren en inmiddels standaard een zalf tegen de pijn bij hebben). maar vooral helemaal overweldigd worden door de iguazu watervallen, 2 kilometer lang, 80 meter hoog in een fantastiche omgeving met heel veel wilde beesten (ik ben er inmiddels achter dat ze niet schattig zijn maar als ze de kans hebben gewoon bovenop je klimmen en je onderpoepen. Dat is een fantastiche afsluiting van mijn reis. 28 januari s ochtends vroeg land ik weer en dan heb ik een hele grote to do lijst, verhuizen, administratie regelen, fiets kopen etc etc etc. Nu nog even niet...
Met razende vaart door Argentinie
Even een kort berichtje, want nu ik met Bob reis moet er natuurlijk heel veel in een korte tijd, wat ook heel leuk is omdat we ontzettend veel gave dingen gedaan hebben. Na een fantastich nieuwjaar in Buenos Aires hebben we ons mogen verbazen over pinguins en zee olifanten. Deze pinguins hielden echter niet van kou, na de zomer gaan ze weer lekker terug van Argentinie naar Brazilie. Van de pinguins en het strand haastten we ons naar het fantastische merengebied waar we de kracht van een wildwaterrivier hebben mogen ervaren in een raft, echt heel erg indrukwekkend. Zeker toen we bij de laatste stroomversnelling allemaal uit de boot vielen en de kracht nog van iets dichterbij konden meemaken. Alles gaat wel op het standje heftig want een trekking met 8 kilo bepakking in de bergen werd van 10 kilometer opeens 23 kilometer toen we besloten geen handenvol geld te willen betalen voor een vies matrasje op een zoldertje. En nu komen we net van een estancia (ranch) in het midden van argentinie, waar we wel even meegingen met de paarden om wat koeien te vangen en te behandelen met een dierenarts. Dat werd dus al stormend door de hoge prikkelstruiken (paden zijn er natuurlijk niet als koeien gevangen moeten worden), beiden met een gescheurde broek maar een fantastische ervaring onder de sterrenhemel terug gereden terwijl de vuurvliegjes om ons heen vlogen.
Nu op naar meer avontuur.
Gelukkig nieuwjaar!!!
Ik wil jullie allemaal een heel gelukkig 2010 toewensen!
Mijn nieuwe jaar is begonnen al dansendop de kadeaan de rivieronder fantastisch siervuurwerk en de volle maan. Om me heen danste tienermeisjes in hun zomerjurkjes met hun grootouders en alles daar tussenin. Een goed begin met veel vrolijkheid dus.
Feestdagen met de Inca´s
Ik hoop dat jullie allemaal fijne feestdagen hebben gehad. En uitkijken naar een fantastisch nieuwjaar. Voor mij was kerst in eerste instantie een schok van heimwee, alle families op straat overal kerstmis, maar ik was alleen. Kerst eindigde in twee dagen kerstdiners met kersttradities van over de hele wereld en honderden kerstliedjes. Het bleek dat iedere reiziger zich alleen voelt met kerstmis en dat dan maar samen uitbundig vieren de beste oplossing is. Met nieuwjaar wacht er een groot straatfeest in Buenos Aires op mij en Bob dus dat komt zeker helemaal goed.
De afgelopen weken heb ik het lekker rustig aan gedaan, gewandeld in fantastische bossen, aan het strand gelegen, mezelf verwend met uitgebreide heerlijke diners, door de straten van Buenos Aires geslenterd en gekeken naar tangodansers en de dieren in de dierentuin. Het klinkt zo weinig vergeleken met de rest van mn reis maar in perspectief gezien is het natuurlijk fantastisch.
Voor kerst en mn verjaardag heb ik mezelf een vliegticket Cuzco kado gedaan, dus was ik weer terug in Peru en heb ik me verbaasd over de prachtige Inca ruines, en hun uitgebreide kennis. Terwijl
europa donker aan het zijn was in de middeleeuwen bekeken de Incas hier het heelal en verzonnen ze en ingenieuze kalender, hoge mathematica en zagen ze dat niet de sterren maar de donkere materie
in het universum belangrijk was, iets dat wij ons nu pas weer beseffen. En dan de tempels, hoe kan een man zulke gigantische stenen zo perfect houwen dat ze naadloos op elkaar aansluiten? Ik kan er
met mn verstand niet bij. Hoe komt het dat in de geschiedenis de kennisontwikkeling overal ter wereld zo ongelijk verliep of verloopt. En hoe kan het dat een voorsprong in beschaving je geen betere
ontwikkeling in de toekomst geeft? (denk aan China, het Ottomaanse rijk, Inca´s en Maya´s)
Wat ik me nu ook realiseer is dat iedere ´hoge´ beschaving kon bloeien over de ruggen van de gewone mensen. De Inca´s misbruikten de inheemse bevolking net zo hard als de egyptenaren de slaven en
wij misschien nu de ontwikkelingslanden.
Tweede kerstdag was tijd voor de Machu Pichu, de best bewaarde Inca stad. Ik heb nog nooit zoiets fantastisch gezien, letterlijk onbeschrijfelijk. Een prachtige verlaten stad in het midden van de jungle boven op een berg. Ik denk dat er niet zo´n indrukwekkende andere ruine in de wereld is behalve misschien Pompei. Ik zou graag mijn foto´s met jullie delen maar helaas hebben alle computers besloten mijn foto´s niet te willen lezen. Later dus hopelijk ook visuele demonstratie.
Sinds vandaag is Bob er. Vol met verjaardagscadeautjes en verrassingen. Mijn roeiploeg heeft Bob cadeaus en kaartjes meegegeven en dat was echt een hele leuke verrassing. Leuk om zo wat te krijgen uit Nederland. Zometeen ga ik nog een brief van iemand anders ophalen op het postkantoor hier, dus ik weet dat ik nog niet vergeten ben thuis.
Ik heb zin om weer naar Nederland te komen, te studeren en onderzoek te doen naar de dingen die ik hier gezien heb. Jullie allemaal weer te zien. Nog een maandje en dan is het zover.
Sprookjesland geeindigd met auto ongeluk
Eerst en vooral, ik ben nog heel, ik heb enkel wat spierkneuzingen en een hersenschudding. Dan nu het verhaal.
Na de fantastische flamingo´s, zoutvlaktes, rode, groene en blauwe meren van Bolivia ben ik afgezakt naar patagonie in het zuiden van argentinie en chili. Hier hebben we een auto gehuurd met zn vijven (weer terug op pad met de israelische groep vrienden). Op weg naar sprookjesland. Het begon met de grensovergang, de eerste gtransovergnag waar ze vast besloten waren ons niet over te laten totdat ze ieder dingetje hadden gecheckt, bekeken en uitgeklopt. Vervolgens begon het goed toen we een verkeerde afslag namen en vast kwamen te zitten in onze totaal niet toereikende renault kangoo. Na een uur door de modder ploegen toch maar naar de eerste de beste schoorsteen waar rook uit kwam gelopen. Daar sprong de volledige familie op en inclusief kinderen, honden en een baby werd de auto met vereende krachten uit de modder getrokken. Voor hun waren we waarschijnlijk het verhaal van de week. Stomme toeristen die dachten dat de weg door het weiland daadwerkelijk de hoofdweg was, hahaha. Patagonie in Chili is de hemel op aarde. Eindeloze uitgestrekte natuur bijna zonder menselijke bewoning, grote turquiosblauwe meren omgeven met bossen en bergen met sneeuwbedekte toppen. Precies zoals ieder land in de sprookjesboeken is. Dagenlang alleen maar wandelen, paardrijden, s avonds opwarmen bij het vuur terwijl het buiten licht is tot 11 uur. Kortom heerlijk. En als je met de auto reist kom je gewoon geen enkele andere toerist tegen.
Terugin argentinie veranderde alles in één grote woestijn (als iemand mij kan vertellen waarom argentinie beroemd is vanwege patagonie dan wil ik het graag weten ik vond er geen zak aan). Grote brede zandwegen die de snelweg moeten voorstellen leidden naar het zuiden. En daar, waar geen dorp was behalve op 7 uur rijden afstand, geen bereik met de telefoon, kortom niets, daar precies daar, slipte de auto en vlogen we over de kop. Ik dacht altijd dat het alleen in films gebeurde dat een auto over de kop vloog en iedereen er levend uitstapt, maar blijkbaar kan het echt. Gelukkig hadden we een engeltje bij ons, want iedereen was ongedeerdop een hoop bloed na(uit schaafwonden bleek later). Daarnaast kwam de enige bus die daar eens in de twee dagen langskomt net op dat moment langs en was er een dokter met een grote ehbokist aanwezig op de bus en konden we met ze mee 7 uur naar het dichtsbijzijnde dorp. De auto is total loss, geen ramen meer, nog maar een half dak veringen kapot, alles erop en eraan. Inmiddels ben ik terug in een stad omdat ik naar een ziekenhuis moest om me te laten checken. Ik heb een lichte hersenschudding, waar ik inmidels (5 dagen later) niet meer heel veel last van heb. En ik heb wel hele mooie fotos van 20 lagen van mn hersenen aan mn ziekenhuisbezoek overgehouden. Nog een paar dagen op bed en ik kan weer gaan genieten van de fantastische bossen en alles.
Ik merk dat ik het ´europese´ van argentinie wel heel fijn vind na maanden reizen. Europese (alpen) natuur, europese cultuur, maar vooral boven alles het europese klimaat. Geen hitte, vochtigheid, eindeloze stank. Misschien ben ik toch niet geboren voor een leven in een tropisch land.
Nog een paar weken genieten en dan is het alweer tijd om terug te komen. Ik hoop dat jullie een fijne sinterklaas hebben gehad en alvast fijne kerstdagen. Ik heb heel veel foto´s op de website gezet deze keer.
Argentinie, Bolivia en gebrek aan internet.
Al sandboardend door de woestijn
Jeetje, tijd gaat weer snel nu ik weer op reis ben. Na mijn afscheid (hele familie om 6 uur s ochtends op de been om me uit te zwaaien) ben ik gaan sandboarden in de woestijn. Woestijn, nouja eigenlijk gigantische bergen en afgronden van zand, waartegen je u zegt. Niet alleen het sandboarden (snowboarden met zand in plaats van sneeuw) was fantastisch maar ook de tocht in een vierwielaangedreven voertuig was zeer vergelijkbaar met niet de minste achtbaan in een pretpark.Doordat ik een groep vrienden tegen het lijf ben gelopen waar ik nu samen mee reis heb ik me laten overtuigen om een trekking te doen in het diepste ravijn ter wereld. Na een dag lang stijl naar beneden te zijn gelopen was de oase (ook dit ravijn is woestijn) met het koude water en de houten hutjes om in te slapen zeer welkom. Helaas volgt een dag stijl bergaf met een dag stijl bergop (en stijl is echt stijl, als je omhoog keek kon het net zo goed een onbegaanbare muur zijn). Helemaal kapot daarnadus, maar wel fantisch grote condors - roofvogels - gezien en mijn eigen lichaam overwonnen. De mantra ´kleine stapjes en niet stoppen´ bracht me uiteindelijk sneller boven dan dat de gids ooit gedacht had dus dat was dan toch weer een klein puntje om trots op te zijn.
Deze ervaring en het zien van de mooie stad arequipa werd tevens mijn voorlopige afscheid van Peru, ik ben nu in Chili. Hoewel ik inmiddels de helft van het land gezien heb blijkt het hele land één grote zandbak te zijn, ik kwam er dan ook achter vandaag dat ik nog helemaal geen foto´s gemaakt heb, woestijn is niet mijn ding, na één dag heb ik het wel gezien. Snel door naar andere oorden dus. Daarnaast is Chili met zijn europese mensen (ik heb oprecht al menig chileen aangezien voor een brit of een fransman), zijn europese eten, prijzen, lelijke wolkenkrabbers enzovoorts niet echt waarvoor ik naar zuid-amerika ben gekomen. Geef mij maar weer de mooi geklede vrouwen van de andes en de houten huizen in de dorpen. Volgende keer een berichtje vanuit Argentinie of Bolivia, en dan heb ik weer dag gezegd tegen de gemakken van het reizen met een groepje anderen, niet zelf aan alles hoeven te denken en alles hoeven te regelen en altijd gezelschap was wel erg aangenaam de afgelopen weken maar zij zijn al in Bolivia geweest en ik wil Bolivia toch echt niet missen.
Afscheid
Nu is dan toch echt het einde, het afscheid. De kinderen kwamen op mn laatste dag aanzetten met cadeautjes zoals een bloem, een kapotte knikker of een koekje. Het maakt het voor mij alleen maar erger, het voelt zo oneerlijk dat ik alle kansen van de wereld heb om te studeren, te reizen en eigenlijk alles te doen wat ik wil en dat ik hun nu achterlaat in hun kansarme situatie. Het gezin had voor mij al hun hypermuzikale vrienden uitgenodigd om een jamsessie te houden met allemaal liedjes over afscheid en reizen enzo (ze hadden zelfs zelf liedjes geschreven). Op de laatste dag ben ik gaan paardrijden met Nilton en Andre ter ere van hun verjaardagen komende week. Dat was echt super gaaf want ze hebben een vriend die Peruaanse Paso paarden heeft (hoewel peruaans zijn ze hier ook niet alomtegenwoordig) dat is een paard dat danst in plaats van draaft. Nouja op de foto kan je wel zien hoe een gave hengst ik mocht rijden. Mijn laatste week stond in het teken van de seksuele voorlichting, heel toepasselijk omdat ook overal de tekenen van de lente tevoorschijn kwamen, bloemen, lammetjes, vogeltjes noem het maar op. De seksuele voorlichting was een succes, hoewel de vader die zn kind daarna zag spelen met een opgeblazen condoom niet erg blij was, haha. Daarnaast heb ik lessen gegeven over het milieu en de opwarming van de aarde, waarop de kinderen terecht opmerkten dat voor hun die opwarming niet zo slecht is omdat het hier de afgelopen jaren een stuk meer geregend heeft.
Ik ben inmiddels op de helft van mn reis terwijl het voelt alsof ik al een jaar weg ben. Als ik de balans opmaak slat hij hopeloos uit naar het positieve. Het enige negatieve is dat ik mijn fotokaart en usbstick bn verloren (als ze niets van me willen stelen dan kan ik het altijd nog verliezen..) Gelukkig had ik het meerendeel van mn foto´s online gezet maar het was toch even een domper. Nu weer op reis. Het voelt alsof ik een tweede keer vertrek, weer al mn kleren van de kast in mn backpack en uitgebreid afscheid nemen. De volgende keer spannende verhalen over woestijn oases, sandboarden (snowboarden in de woestijn) en natuurlijk machu pichu, de incastad. Voor de mensen die erom gevraagd hebben deze keer ook foto´s van de familie, de baby enzo.